Poema original
Der Soldat I
Ist auch schmuck nicht mein Rößlein,
So ists doch recht klug,
Trägt im Finstern zu ‘nem Schlößlein
Mich rasch noch genug.
Ist das Schloß auch nicht prächtig:
Zum Garten aus der Tür
Tritt ein Mädchen doch allnächtig
Dort freundlich herfür.
Und ist auch die Kleine
Nicht die Schönste auf der Welt,
So gibt’s doch just keine,
Die mir besser gefällt.
Und spricht sie vom Freien:
So schwing ich mich auf mein Roß–
Ich bleibe im Freien
Und sie auf dem Schloß.
Poema en català
El soldat I
Encara que el meu corser no sigui molt bell,
és molt intel·ligent;
em porta a les fosques fins al castell
amb força rapidesa.
Encara que el castell tampoc sigui grandiós,
en surt una noia per la porta
cada nit, i va cap al jardí
amb molta cordialitat.
I encara que la petita
no sigui la més bella del món,
resulta que no n’hi ha cap altra
que m’agradi més.
I si em parla de matrimoni,
salto sobre el meu corser...
em quedo a l’aire lliure
i ella en el castell.