Poema original
Erwartung
Gruß euch aus Herzensgrund:
Zwei Augen hell und rein,
Zwei Röslein auf dem Mund,
Kleid blank aus Sonnenschein!
Nachtigall klagt und weint,
Wollüstig rauscht der Hain,
Alles die Liebste meint:
Wo weilt sie so allein?
Weils draußen finster war,
Sah ich viel hellern Schein,
Jetzt ist es licht und klar,
Ich muß im Dunkeln sein.
Sonne nicht steigen mag,
Sieht so verschlafen drein,
Wünschet den ganzen Tag,
Daß wieder Nacht möcht sein.
Liebe geht durch die Luft,
Holt fern die Liebste ein;
Fort über Berg und Kluft!
Und sie wird doch noch mein!
Poema en català
Esperança
Des del fons del meu cor
us saludo, ulls clars i purs,
dues roses a la boca.
vestit resplendent a la llum del sol!
El rossinyol es queixa i plora,
el bosc murmura voluptuós,
tots pensen en l’estimada:
per què està tan sola?
Mentre que a fora era fosc,
veig un raig molt clar:
ara que és clar i lluminós,
haig d’estar en l’obscuritat.
El sol no vol sortir,
sembla molt adormit,
desitja tot el dia
que torni a ser de nit.
L’amor travessa els aires
a la recerca de l’estimada,
més enllà de muntanyes i abismes!
Ella encara serà meva!