Manuel Capdevila i Font
musicògraf
SIgnaturaMC 500
  • Obra: Herbstentschluß
  • Compositor: Hugo Wolf
  • Poeta: Nikolaus Lenau
  • Poema original
     
    Herbstentschluß
     
    Trübe Wolken, Herbstesluft,
    Einsam wandl’ ich meine Straßen,
    Welkes Laub, kein Vogel ruft –
    Ach, wie stille! wie verlassen!
     
    Todeskühl der Winter naht;
    Wo sind, Wälder, eure Wonnen?
    Fluren, euren vollen Saat
    Goldne Wellen sind verronnen!
     
    Es ist worden kühl und spät,
    Nebel auf der Wiese weidet,
    Durch die öden Haine weht
    Heimweh; – alles flieht und scheidet.
     
    Herz, vernimmst du diesen Klang
    Von den felsenstürzten Bächen?
    Zeit gewesen wär es lang,
    Daß wir entshaft uns besprächen!
     
    Herz, du hast dir selber oft
    Wehgetan und hast es andern,
    Weil du hast geliebt, gehofft;
    Nun ist’ s aus, wir müssen wandern!
     
    Auf die Reise will ich fest
    Ein dich schließen und verwahren,
    Draußen mag ein linder West
    Oder Sturm vorüberfahren.
     
    Daß wir unsern letzten Gang
    Schweigsam wandeln und alleine,
    Daß auf unsern Grabeshang
    Niemand als der Regen weine!
  • Poema en català
     
    Decisió autumnal
     
    Núvols obscurs, aires de tardor,
    segueixo solitari el meu camí,
    fullatges marcits, cap cant d’ocell...
    ai, quin silenci! quin abandó!
     
    S’apropa el fred mortal de l’hivern;
    on són, boscos, els vostres delits?
    Camps, s’han acabat
    les ones daurades dels vostres sembrats!
     
    És tard i fa fred,
    la boira s’aixeca en la prada,
    pels boscos solitaris alena
    la nostàlgia... tot vola i se’n va.
     
    Cor, sents el so del rierol
    que es precipita entre les roques?
    Crec que ja seria hora
    que parléssim seriosament!
     
    Cor, sovint t’has fet mal
    a tu mateix, i has confiat
    en el altres, perquè estimaves;
    ara s’ha acabat, ens n’hem d’anar!
     
    Durant el viatge et tancaré
    i et guardaré ben segur;
    a fora ja podran passar
    brises suaus o tempestes.
     
    La nostra última caminada
    la farem callats i solitaris;
    damunt la nostra tomba
    només hi plorarà la pluja!
  • (Lied, Windischgraz, juliol 1879)