Manuel Capdevila i Font
musicògraf
SIgnaturaMC 500
  • Obra: Nixe Binsefuß
  • Compositor: Hugo Wolf
  • Poeta: Eduard Mörike
  • Poema original
     
    Nixe Binsefuß
     
    Des Wassermanns sein Töchterlein
    Tanzt auf dem Eis im Vollmondschein,
    Sie singt und lachet sonder Scheu
    Wohl an des Fischers Haus vorbei.
     
    “Ich bin die Jungfer Binsfuß,
    Und meine Fisch wohl hüten muß,
    Meine Fisch, die sind im Kasten,
    Sie haben kalte Fasten;
    Von Böhmerglas mein Kasten ist,
    Da zahl ich sie zu jeder Frist.
     
    Gelt, Fischermatz? gelt, alter Tropf,
    Dir will der Winter nicht in Kompf?
    Komm mir mit deinen Netzen!
    Die will ich schön zerfetzen!
    Dein Mägdlein zwar ist fromm und gut,
    Ihr Schatz ein braves Jägerblut.
     
    Drum häng ich ihr, zum Hochzeitstrauß,
    Ein schilfen Kränzlein vor das Haus,
    Und einen Hecht, von Silber schwer,
    Er stammt von König Artus her,
    Ein Zwergen-Goldschmieds-Meisterstück,
    Wer’s hat, dem bringt es eitel Glück:
    Er läßt sich schuppen Jahr für Jahr,
    Da sind’s fünfhundert Gröschlein bar.
     
    Ade, mein Kind! Ade für heut!
    Der Morgenhahn im Drofe schreit.”
  • Poema en català
     
    L’ondina Jonquina
     
    La filleta del geni de les aigües
    dansa damunt del gel a la llum de la lluna plena,
    canta i riu sense cap por
    davant la casa del pescador.
     
    “Sóc la donzella Jonquina,
    i haig de protegir els meus peixos:
    els meus peixos que estan en caixes,
    seguint una fresca dieta;
    la meva caixa és de cristall de Bohèmia,
    i els puc comptar en tot moment.
     
    Val, pescador ximplet, vell beneit?
    No t’haurà pujat el fred al cap?
    Vine amb les teves xarxes!
    Veuràs què bé que les esquinço!
    La teva noieta és pietosa i bona,
    i el seu estimat un bon xicot.
     
    Per això li penjo, com a ram de núvia,
    damunt la porta, una coroneta de canyes,
    i una llúcera argentada
    que ve del rei Artur,
    una obra mestra d’un argenter nan,
    que dóna una sort pura a qui la té:
    se’n poden treure les escames any rere any,
    i en surten cinc-cents cèntims sonants.
     
    Adéu, criatura! Adéu per avui!
    Ja crida des del poble el gall matiner!”
  • (Lied, Petersdorf, maig 1888)