Poema original
Sterne mit den goldnen Füßchen
Sterne mit den goldnen Füßchen
Wandeln droben bang und sacht,
Daß sie nicht die Erde wecken,
Die da schläft im Schoß der Nacht.
Horchend stehn die stummen Wälder,
Jedes Blatt ein grünes Ohr!
Und der Berg, wie träumend streckt er
Seinen Schattenarm hervor.
Doch was rief dort? In mein Herze
Dringt der Töne widerhall.
War es der Geliebten Stimme,
Oder nur die Nachtigall?
Poema en català
Estrelles amb peuets daurats
Estrelles amb peuets daurats
caminen allà dalt temoroses i callades,
per a no despertar la terra,
que dorm en la sina de la nit.
Els boscos escolten silenciosos,
cada fulla una verda orella!
I la muntanya, com somrient,
estén els braços de les seves ombres.
Però què se sent allà? En el meu cor
he sentit l’eco d’una tonada.
Era la veu de l’estimada,
o era només un rossinyol?