Poema original
Verborgenheit
Laß, o Welt, o laß mich sein!
Locket nicht mit Liebesgaben,
Laßt dies Herz alleine haben
Seine Wonne, seine Pein!
Was ich traure, weiß ich nicht,
Es ist unbekanntes Wehe;
Immerdar durch Tränen sehe
Ich der Sonne liebes Licht.
Oft bin ich mirkeum bewußt,
Und die helle Freude zïcket
Durch die Schwere, so m ich drücket
Wonniglich in meiner Brust.
Laß, o Welt, o laß mich sein!
Locket nicht mit Liebesgaben,
Laßt dies Herz alleine haben
Seine Wonne, seine Pein!
Poema en català
Solitud
Deixa’m, oh món, deixa’m viure!
No em sedueixis amb ofrenes d’amor!
Deixa que aquest cor tingui tot sol
els seus delits i les seves penes!
No sé el que m’afligeix,
és un dolor desconegut;
sempre veig l’estimada llum del sol
a través de les llàgrimes.
Sovint no me’n adono a penes,
quan una clara alegria batega
entre la pesantor que m’oprimeix,
i omple de delícies el meu cor.
Deixa’m, oh món, deixa’m viure!
No em sedueixis amb ofrenes d’amor!
Deixa que aquest cor tingui tot sol
els seus delits i les seves penes!