Manuel Capdevila i Font
musicògraf
SIgnaturaMC 500
  • Obra: Wunsch
  • Compositor: Hugo Wolf
  • Poeta: Nikolaus Lenau
  • Poema original
     
    Wunsch
     
    Fort möcht’ ich reisen
    Weit, weit in die See,
    O meine Geliebte,
    Mit dir allein!
     
    Die Dränger und Lauscher
    Und kalten Störer,
    Sie hielt’ uns ferne
    Der wallende Abgrund,
    Das drohende Meer,
    Wir wären so sicher
    Und selig allein.
    Und käme der Sturm,
    Ich würde dich halten
    An meiner Brust.
    Wenn donnernde Wogen
    Zum Himmel schlügen,
    Doch höher schlüge
    Mein trunkenes Herz;
    Und meine Liebe,
    Die ewige, starke,
    Sie würde frohlockend
    Dich halten im Sturm.
    Du würdest zitternd
    Mir blicken ins Auge,
    Und würdest erblicken,
    Was nimmer scheitert
    In allen Stürmen,
    Und würdest lächeln
    Und nicht mehr zittern.
     
    Sieh, nun ermüdet
    Der tobende Aufruhr,
    In Schlummer sinken,
    Die Wellen und Winde,
    Und über des Wassern
    Ist tiefe Stille.
    Da ruhst du sinnend
    An meiner Brust.
    So tiefe Stille:
    Mein lauschendes Herz
    Hört Antwort pochen
    Dein lauschendes Herz.
    Wir sind allein,
    Doch flüsterst du leise,
    Um nicht zu stören
    Das sinnende Meer.
    Nur sanft erzittern
    Die Lippen dir,
    Die schwellenden Rose;
    Ich sauge dein Wort,
    Den klingenden Duft
    Der süßen Rose.
     
    Im Osten hebt sich
    Der klare Mond,
    Und Gott bedecket
    Den Himmel mit Sternen,
    Und ich bedecke,
    Selig wie er,
    Dein liebes Antlitz,
    Den schönern Himmel,
    Mit feurigen Küssen.
  • Poema en català
     
    Desig
     
    Voldria viatjar lluny,
    lluny, pel mar,
    oh estimada meva,
    només amb tu!
     
    Dels apressants i escoltes
    i dels freds pertorbadors,
    ens mantindria apartats
    l’abisme onejant
    de la mar amenaçadora,
    estaríem segurs
    i feliços tots sols.
    I si es desfermés una tempesta,
    et mantindria abraçada
    contra el meu pit.
    Quan ones eixordadores
    s’aixequessin cap al cel,
    més amunt s’aixecaria
    el meu cor embriac:
    i el meu amor,
    etern i fort,
    t’abraçaria en la tempesta
    alegrament.
    Tremolaries,
    i mirant-me als ulls,
    hi veuries
    el que mai no naufraga
    en cap tempesta,
    i somriuries
    i deixaries de tremolar.
     
    Mira, ara calla
    l’aldarull enfurismat,
    s’han adormit
    les ones i els vents,
    i damunt les aigües
    hi ha una calma profunda.
    Descanses pensarosa
    en el meu pit,
    en la calma profunda:
    el meu cor bategant
    sent palpitar la resposta
    del teu cor bategant.
    Estem sols,
    però xiuxiueges baixet
    per a no molestar
    la mar pensarosa.
    Només amb dolçor
    tremolen els teus llavis,
    túrgides roses;
    jo aspiro les teves paraules,
    l’aroma sonor
    de la dolça rosa.
     
    A l’est apareix
    la lluna clara,
    i Déu cobreix
    d’estrelles el cel,
    i benaurat com Ell
    cobreixo
    la teva faç estimada,
    un cel de bellesa
    amb besos apassionats.
  • (Fragment d’un Lied, Viena, novembre-desembre 1877)