Manuel Capdevila i Font
musicògraf
SIgnaturaMC 500
  • Obra: Des Baches Wiegenlied
  • Compositor: Franz Schubert
  • Poeta: Wilhelm Müller
  • Cicle: Die schöne Müllerin, D. 795 (La bella molinera)
  • Poema original

    Des Baches Wiegenlied

    Gute Ruh’, gute Ruh’!
    Thu’ die Augen zu!
    Wandrer, du müder, du bist zu Haus.
    Die Treu’ ist hier,
    Sollst liegen bei mir,
    Bis das Meer will trinken die Bächlein aus.

    Will betten dich kühl,
    Auf weichem Pfühl,
    In dem blauen krystallenen Kämmerlein.
    Heran, heran,
    Was wiegen kann,
    Woget und wieget den Knaben mir ein!

    Wenn ein Jagdhorn schallt
    Aus dem grünen Wald,
    Will ich sausen und brausen wohl um dich her.
    Blickt nicht herein,
    Blaue Blümelein!
    Ihr macht meinem Schläfer die Träume so schwer.

    Hinweg, hinweg
    Von dem Mühlensteg,
    Böses Mägdlein, daß ihn dein Schatten nicht weckt!
    Wirf mir herein
    Dein Tüchlein fein,
    Daß ich die Augen ihm halte bedeckt!

    Gute Nacht, gute Nacht!
    Bis Alles wacht,
    Schalf’ aus deine Freude, schlaf’ auf dein Leid!
    Der Vollmond stiegt,
    Der Nebel weicht,
    Und der Himmel da oben, wie ist er so weit!

  • Poema en català

    Cançó de bressol del rierol

    Bon repòs, bon repòs!
    Tanca els ulls!
    Caminant esgotat, ets a casa teva.
    Aquí sí que hi ha fidelitat,
    has de jeure aquí amb mi
    fins que el mar hagi buidat els rierols.

    T’ajaçaré sobre un coixí
    tou i fred
    en la meva cambra blava i cristal·lina.
    Que s’acosti, que s’acosti
    tot el que pugui bressolar,
    i que gronxi i bressoli el meu amic.

    Quan soni un corn de caça
    en el bosc verd,
    bramaré i eixordaré al teu voltant.
    No mireu cap aquí,
    floretes blaves!
    Porteu somnis pesats al meu dorment!

    Allunya’t, allunya’t,
    del camí del molí,
    noia perversa, que no el desperti
    la teva ombra!
    Tira’m aquí el teu bell mocador
    perquè li pugui tapar els ulls.

    Bona nit, bona nit!
    Fins que tot desperti,
    oblida la teva joia, oblida el teu sofrir!
    Surt la lluna plena,
    s’escampa la boira,
    i el cel, allà dalt, què n’és de gran!

  • (Cicle de 20 Lieder, D 795, octubre i novembre 1823)