Rückblick
Es brennt mir unter beiden Sohlen,
Tret’ ich auch schon auf Eis und Schnee.
Ich möcht’ nicht wieder Athem holen,
Bis ich nicht mehr die Thürme seh’.
Hab’ mich an jedem Stein gestoßen,
So eilt’ ich zu der Stadt hinaus;
Die Krähen warfen Bäll’ und Schloßen
Auf meinen Hut von jedem Haus.
Wie anders hast du mich empfangen,
Du Stadt der Unbeständigkeit!
An deinen blanken Fenstern sangen
Die Lerch’ und Nachtigall im Streit.
Die runden Lindenbäume blühten,
Die klaren Rinnen rauschten hell,
Und ach, zwei Mädchenaugen glühten! –
Da war’s geschehn um dich, Gesell!
Kömmt mir der Tag in die Gedanken,
Möcht’ ich noch einmal rückwärts sehn,
Möcht’ ich zurücke wieder wanken,
Vor ihrem Hause stille stehn.
Remembrança
Em cremen les plantes dels peus,
malgrat que trepitjo gel i neu;
no vull recuperar de nou l’alè
fins que no hagi perdut les torres de vista.
He ensopegat amb totes les pedres
amb la meva pressa per sortir de la ciutat;
les gralles tiraven flocalls de granissa
sobre el meu capell des de tots els teulats.
Què diferent m’havies rebut,
ciutat voluble!
En les teves finestres radiants
competien els cants d’aloses i rossinyols.
Florien els frondosos til·lers,
murmuraven alegres les fonts cristal·lines,
i ai, brillaven dos ulls femenins!...
I això et va succeir a tu, company!
Quan torno a recordar aquell dia,
m’agradaria tornar enrere,
m’agradaria novament caminar vacil·lant
i quedar-me silenciós davant de casa seva.