Rast
Nun merk’ ich erst, wie müd’ ich bin,
Da ich zur Ruh’ mich lege;
Das Wandern hielt mich munter hin
Auf unwirthbarem Wege.
Die Füße frugen nicht nach Rast,
Es war zu kalt zum Stehen,
Der Rücken fühlte keine Last,
Der Sturm half fort mich wehen.
In eines Köhlers engem Haus
Hab’ Obdach ich gefunden;
Doch meine Glieder ruhn nicht aus:
So brennen ihre Wunden.
Auch du, mein Herz, im Kampf und Sturm
So wild und so verwegen,
Fühlst in der Still’ erst deinen Wurm
Mit heißem Stich sich regen!
Descans
Només ara m’adono de com estic cansat,
ara que m’ajec per reposar;
el caminar per camins inhòspits
m’havia mantingut espavilat.
Els peus no em demanaven repòs,
feia massa fred per quedar-se quiet;
l’esquena no sentia cap pes,
la tempesta m’ajudava a avançar.
En l’angosta cabana d’un carboner,
he trobat acollida;
però els meus membres no descansen,
cremen massa les seves ferides.
També tu, cor meu, tan salvatge i valent
en les lluites i en les tempestes,
sents només ara en aquesta calma
com el teu corc et rosega amb acritud.