Manuel Capdevila i Font
musicògraf
SIgnaturaMC 500
  • Obra: 01. Der alte König zog zu Wald
  • Compositor: Robert Schumann
  • Poeta: Emmanuel Geibel
  • Cicle: Vom Pagen und Königstochter
  • Poema original
     
    01. Der alte König zog zu Wald
     
    Alt:
    Der alte König zog zu Wald,
    Das ist ein Jagen heute!
    Der Renner schnaubt, das Hifthorn schallt,
    Im Busche bellt die Meute.
     
    Cor:
    Auf zur Jagd! Auf zur Jagd!
    Ihr Jäger, auf zur Pirsch!
    Wir woll’n den Hirsch erjagen,
    Den edlen, rothen Hirsch.
     
    Der Tag steigt auf in Frische,
    Der Hirsch kehrt heim vom Feld,
    Frisch auf in’s Gebüsche,
    Wo er den Wechsel hält!
     
    Alt:
    Und als die Sonn’ im Mittag steht,
    Da hat im Buchengehege
    Des Königs rosiges Töchterlein
    Verloren sich vom Wege.
     
    Sie reitet sacht, es reitet mit ihr
    Der Pag’ im gelben Haare,
    Und wäre sie nicht des Königs Kind,
    Sie taugten zum schönsten Paare.
     
    Er schaut sie an, sein Herz erbebt,
    Der Forst wird immer dichter,
    Die Wangen brennen ihm bis zum Stirn,
    Mit brennenden Wangen spricht er:
     
    Page:
    “Du hold holdselige Prinzeß,
    Ich kann’s nicht mehr verschweigen,
    Mein junges Herz, das bricht vor Lieb’,
    Mein Herz, das ist dein eigen!
     
    O dürft’ ich auf den roten Mund
    Ein einzigmal dich küßen!
    Ich wäre der seligste Mann von der Welt,
    Sollt’ ich drum sterben müssen.”
     
    Alt:
    Sie sagt nicht ja, sie sagt nicht nein,
    Sie hemmt des Rosses Zügel,
    Und als sie sich vom Sattel schwingt,
    Da hält er ihr den Bügel.
     
    Princeß und Page:
    “Komm, laß und wandeln in tiefen Wald!”
    “Wie sind so schattig die Lauben!”
    “Und hörst du die Nachtigall?”
    “Und die girren die Turteltauben?”
     
    “O schau die rote, die wilde Rose
    Wie im grünen Moos sie blüht”
    “O gleich der rothen, wilden Ros’
    Mein Herze brennt und glühet!
     
    “Schau die rothe, wilde Ros’,
    Ich pflück’ sie dir, geliebter Mann!”
    “Am meinem Herzen, heft’ ich sie an!”
    “O traulich Minnen, selig Loos!”
     
    Alt:
    Sie ruhn im Moos bei der wilden Ros’
    Die Rosse lassen sie grasen,
    Sie hören nicht mehr die Nachtigall
    Und nicht der Jäger Blasen.
     
    Du alter König, harre nicht!
    Die schönste der Prinzessen
    Sie hat in deines Pagen Arm
    Dich und die Welt vergessen.
     
  • Poema en català
     
    1. El vell rei ha anat al bosc
     
    Contralt:
    El vell rei ha anat al bosc,
    car avui hi ha una cacera!
    Renilla el corser, sonen les trompes,
    lladren els gossos entre els matolls.
     
    Cor:
    Cap a la caça! Cap a la caça!
    Caçadors, cap a l’encalç!
    Hem d’abatre el cérvol,
    el cérvol noble i rogenc!
     
    Quan augmenta la frescor del dia,
    el cérvol torna a casa des del camp,
    cap els boscos frescals,
    en cerca de repòs!
     
    Contralt:
    I quan el sol és al migdia,
    la rosada filleta del rei
    ha perdut el seu camí
    en una devesa de faigs.
     
    Cavalca silenciosa, i al seu costat
    va un patge de cabells rossos;
    si no fos la filla del rei
    farien la més bella parella.
     
    Ell se la mira amb el cor bategant,
    mentre el bosc es va espesseint;
    se li encenen les galtes fins el front,
    i li parla amb els ulls brillants:
     
    Patge:
    “Oh dolça i gentil princesa,
    no puc callar-ho més!
    El meu pobre cor es consumeix
    d’amor, teu és el meu cor!
     
    Ah, si pogués besar un sol cop
    la teva boca rosada,
    seria l’home més feliç del món,
    i ja em podria morir!”
     
    Contralt:
    Ella no diu ni sí ni no,
    detura amb les regnes el corser,
    i salta de la sella,
    mentre ell aguanta la brida.
     
    Princesa i patge:
    “Vine, caminem pel bosc!”
    “Quins fullatges més ombrívols!”
    “Sents el dolç rossinyol?”
    “I el parrupeig de les tórtores?”
     
    “Oh, mira la vermella rosa silvestre,
    com brilla en la verda gespa!”
    “Ah, com la vermella rosa silvestre,
    es crema i s’encén el meu cor!”
     
    “Mira la vermella rosa silvestre,
    la colliré per a tu, home estimat!”
    “La premeré contra el meu cor!”
    “Oh, dolços amors, benaurat destí!”
     
    Contralt:
    Reposen en la gespa, amb les roses silvestres,
    mentre els cavalls pasturen;
    ja no senten el rossinyol,
    ni les trompes dels caçadors.
     
    Vell rei, no tinguis pressa!
    La més bella de les princeses,
    en els braços del seu patge,
    s’ha oblidat de tu i del món!
  • (Quatre balades per a veus solistes, cor a sis veus i orquestra, Op. 140,
    Düsseldorf/Bad Godesberg, Scheveningen, 1852)