Manuel Capdevila i Font
musicògraf
SIgnaturaMC 500
  • Obra: 04. Wasserrose
  • Compositor: Richard Strauss
  • Poeta: Felix Dahn
  • Cicle: Mädchenblumen, op. 22
  • Poema original
     
    04. Wasserrose
     
    Kennst du die Blume, die märchenhafte,
           Sagen-gefeierte Wasserrose?
    Sie wiegt auf ätherischem, schlanken Schafte
           Das durchsicht’ge Haupt, das farbenlose,
    Sie blüht auf schilfigem Teich im Haine,
           Gehütet vom Schwann, der umkreiset sie einsam,
    Sie erschließt sich nur dem Mondenscheine,
           Mit dem ihr der silberne Schimmer gemeinsam:
    So blüht sie, die zauber’sche Schwester der Sterne,
           Umschwärmt von der träumerische dunklen Phaläne,
    Die am Rande des Teichs sich sehnet von ferne,
           Und sie nimmer erreicht wie sehr sich sehne.
    Wasserrose, so nenn’ ich die schlanke,
           Nachtlock’ge Maid, alabastern von Wangen,
    In dem Auge der ahnende tiefe Gedanke,
           Als sei sie ein Geist und auf Erden gefangen.
    Wenn sie spricht, ist’s wie silbernes Wogenrauschen,
           Wenn sie schweigt, ist’s die ahnende Stille der
                                                     [Mondnacht;
    Sie scheint mit den Sternen Blicke zu tauchen,
           Deren Sprache die gleiche Natur sie gewohnt macht;
    Du kannst nie ermüden ins Aug’ ihr zu schau’n,
           Das die seidne, lange Wimper umsäumt hat,
    Und du glaubst, wie bezaubert von seligem Grau’n,
           Was je die Romantik von Elfen geträumt hat.
  • Poema en català
     
    04. Nenúfars
     
    Coneixes les flors, els fabulosos
           nenúfars tan lloats en les cançons?
    Mouen dalt d’esveltes i etèries tijes
           els seus caps transparents i sense color,
    floreixen entre les canyes dels estanys del bosc,
           solitàries i protegides dels cignes que les envolten;
    només s’obren a la llum de la lluna,
           a la qual uneixen la seva lluïssor argentada;
    així floreixen les màgiques germanes dels estels,
           admirades per les romàntiques i obscures falenes
    que al voltant de l’estany enyoren la llunyania
           sense saber com s’enyoren.
    Nenúfars, així en dic de les noies esveltes,
           de foscos rulls, amb marbre a les galtes,
    pensaments profunds i anhelants en els ulls,
           com si fossin esperits presoners de la terra.
    Quan parlen, és com en murmuris d’ones argentines,
           quan callen, és com el silenci anhelant de les nits de
                                                     [lluna;
    semblen intercanviar mirades amb les estrelles,
           acostumades a un llenguatge semblant;
    mai no et canses de contemplar els seus ulls,
           flanquejats per sedoses i llargues pestanyes,
    i veus, com encisat per un horror benaurat,
           el que un dia somnià el romantisicme dels elfs.
  • (Quatre Lieder, Op. 22, RSWV 153, finals de març 1888)