Manuel Capdevila i Font
musicògraf
SIgnaturaMC 500
  • Obra: 34. Geh, Geliebter, geh jetzt!
  • Compositor: Hugo Wolf
  • Poeta: Emmanuel Geibel
  • Poeta (VO): Anònim
  • Cicle: II. Weltliche Lieder
  • Poema original
     
    34. Geh, Geliebter, geh jetzt!
     
    Geh, Geliebter, geh jetzt!
    Sieh, der Morgen dämmert.
     
    Leute gehn schon durch die Gasse,
    Und der Markt wird so belebt,
    Daß die Morgen wohl, der blasse,
    Schon die weißen Flügel hebt.
    Und vor unsern Nachbarn bin ich
    Bange, daß du Anstoß gibst;
    Denn sie wissen nicht, wie innig
    Ich dich lieb und du mich liebst.
     
    Drum, Geliebter, geh jetzt!
    Sieh, der Morgen dämmert.
     
    Wenn die Sonn am Himmel scheinend
    Scheucht vom Feld die Perlen klar,
    Muß auch ich die Perle weinend
    Lassen, die mein Reichtum war.
    Was als Tag den andern funkelt,
    Mienen Augen dünkt es Nacht,
    Da die Trennung bang mir dunkelt,
    Wenn das Morgenrot erwacht.
     
    Geh, Geliebter, geh jetzt!
    Sieh, der Morgen dämmert.
     
    Willst du feste Wurzel fassen,
    Liebster, hier an meiner Brust,
    Ohne daß der Neider Hassen
    Stürmisch uns verstört die Lust;
    Willst du, daß zu tausend Malen
    Ich wieheut dich sehen mag,
    Und dir stets auf Sicht bezahlen
    Unsrer Liebe Schuldbetrag:
     
    Geh, Geliebter, geh jetzt!
    Sieh, der Morgen dämmert.
     
    Fliehe denn aus meinen Armen!
    Denn versäumest du die Zeit,
    Möchten für ein Kurz Erwarmen
    Wir entauschen langes Leid.
    Ist in Fegefeuersqualen
    Doch ein Tag schon auszustehn,
    Wenn die Hoffnung fern in Strahlen
    Läßt des Himmels Glorie sehn.
     
    Drum, Geliebter, geh jetzt!
    Sieh, der Morgen dämmert.
  • Poema en català
     
    34. Ves-te’n, amor, ara ves-te’n!
     
    Ves-te’n, amor, ara ves-te’n!
    Mira, el matí clareja!
     
    La gent va pel carrer,
    i el mercat és tan vivent
    que sens dubte el matí
    les seves blanques ales ja estén.
    I pel veïnat tinc molta por
    que siguis motiu d’escàndol,
    car no saben amb quin amor
    t’estimo i tu m’estimes.
     
    Per això, amor, ara ves-te’n!
    Mira, el matí clareja!
     
    Si el sol que brilla al cel
    escombra del camp les perles de la rosada,
    també haig de deixar plorant
    la perla que era el meu regne.
    El que als altres els sembla dia
    per als meus ulls no és més que nit;
    car l’absència torna fosc
    el que ha despertat l’alba.
     
    Ves-te’n, amor, ara ves-te’n!
    Mira, el matí clareja!
     
    Vols posar arrels fermes
    amor, en el meu pit,
    sense que l’odi de l’envejós
    ens pertorbi, furiós, el delit;
    vols que mil vegades
    et pugui veure com avui,
    i que sempre al comptat et pagui
    el deute del nostre amor.
     
    Ves-te’n, amor, ara ves-te’n!
    Mira, el matí clareja!
     
    Deixa les meves dolces abraçades!
    Car si amb elles t’entretens,
    ens pot portar un mal perllongat
    aquest breu acontentament.
    Un dia de Purgatori
    no fa mal a qui el sofreix,
    car amb les raigs de l’esperança
    entreveu la glòria del cel.
     
    Per això, amor, ara ves-te’n!
    Mira, el matí clareja!
  • Poema en versió original
     
    Véte, amor, y véte
    Mira que amanece.
     
    Gente pasa por la calle;
    Y pues pasa tanta gente,
    Sin duda que la mañana
    Sus blancas alas ya tiende;
    Y pues de la vecindad
    Tanto me temo, y te temes,
    Porque al vulgo no declares
    Lo que te quiero y me quieres;
     
    Véte, amor, y véte,
    Mira que amanece.
     
    Si el sol en saliendo barre
    La aljófar que el campo tiene,
    También de mi lado quita
    La perla que me enriquece:
    Lo que á otros parece día,
    A mí noche me parece;
    Pues luego que sale el alba,
    La noche de ausencia viene.
     
    Véte, amor, y véte,
    Mira que amanece.
     
    Si quieres echar raíces
    Al pasatiempo presente,
    Sin que el aire de envidiosos
    Tan presto no nos lo lleve;
    Si quieres que nos veamos
    Como esta vez muchas veces,
    Donde letra á vista pago
    Lo que te debo y me debes,
     
    Véte, amor, y véte,
    Mira que amanece.
     
    Deja los dulces abazos,
    Que si entre ellos te enntretienes,
    Un mal nos podrá dar largo
    Aqueste contento breve.
    Un dia de purgatorio
    No hace mucho qujen le tiene,
    Pues la esperanza de gloria
    Sus graves penas descrece.
     
    Véte, amor, y véte.
  • (Lied, Perchtolsdorf, abril 1890)
    (Poema original, del “Cancionero general”)