Mit dem grünen Lautenbande
“Schad’ um das schöne grüne Band,
Daß es verbleicht hier an der Wand,
Ich hab’ das Grün so gern!”
So sprachst du, Liebchen, heut’ zu mir;
Gleich knüpf’ ich’s ab und send’ es dir:
Nun hab’ das Grüne gern!
Ist auch dein ganzer Liebster weiß,
Soll Grün doch haben seinen Preis,
Und ich auch hab’ es gern.
Weil unsre Lieb’ ist immergrün,
Weil grün der Hoffnung Fernen blühn,
Drum haben wir es gern.
Nun schlinge in die Locken dein
Das grüne Band gefällig ein,
Da hast ja ’s Grün so gern.
Dann weiß ich, wo die Hoffnung wohnt,
Dann weiß ich, wo die Liebe thront,
Dann hab’ ich ’s Grün erst gern. només
Amb la cinta verda del llaüt
“Llàstima que la bella cinta verda
s’hagi de destenyir a la paret,
m’agrada tant el color verd!”
Així m’has parlat avui, estimada,
i jo l’he despenjada i te l’he enviada:
ara m’agrada a mi el verd!
Encara que l’estimada es vesteixi de blanc,
el verd es mereix també una lloança,
i a mi també m’agrada.
Perquè el nostre amor és sempre verd,
perquè verds floreixen els llindars de l’esperança,
per això ens agrada el verd.
Sigues ara amable i posa’t
la cinta verda en els teus rulls,
a tu t’agrada molt el verd.
Llavors sabré on viu l’esperança,
llavors sabré on regna l’amor,
llavors m’agradarà el verd.