Erstarrung
Ich such’ im Schnee vergebens
Nach ihrer Tritte Spur,
Wo sie an meinem Arme
Durchstrich die grüne Flur.
Ich will den Boden küssen,
Durchdringen Eis und Schnee
Mit meinen heißen Thränen,
Bis ich die Erde seh’.
Wo find’ ich eine Blüthe,
Wo find’ ich grünes Gras?
Die Blumen sind erstorben,
Der Rasen sieht so blaß.
Soll denn kein Angedenken
Ich nehmen mit von hier?
Wenn meine Schmerzen schweigen,
Wer sagt mir dann von ihr?
Mein Herz ist wie erfroren,
Kalt starrt ihr Bild darin:
Schmilzt je das Herz mir wieder,
Fließt auch das Bild dahin.
Entumiment
Busco inútilment en la neu
les seves traces,
de quan passejàvem pels verds camps,
el seu braç en el meu.
Voldria besar el sòl,
travessar el gel i la neu
amb les meves càlides llàgrimes
fins que veiés la terra!
On trobaré una flor?
On trobaré l’herba verda?
Les flors són mortes,
la gespa es veu tan pàl·lida!
No hi ha, doncs, cap record
que em pugui emportar d’aquí?
Quan callin les meves penes,
qui em parlarà llavors d’ella?
El meu cor sembla com mort,
la seva imatge es gela dintre d’ell;
si mai se’m torna a fondre el cor,
es fondrà també la seva imatge.