Poema original
03. Ich kann’s nicht fassen
Ich kann’s nicht fassen, nicht glauben,
Es hat ein Traum mich berückt;
Wie hätt er doch unter allen
Mich Arme erhöht und beglückt?
Mir war’s, er habe gesprochen:
Ich bin auf ewig dein –
Mir war’s – ich träume noch immer,
es kann ja nimmer so sein.
O laß im Traume mich sterben,
Gewieget an seiner Brust,
Den seligsten Tod mich schlürfen
In Tränen unendlicher Lust.
Poema en català
03. No m’ho puc imaginar
No m’ho puc imaginar ni creure,
és un somni que m’ha captivat;
com podria sinó enlairar-me entre totes,
pobre de mi, i fer-me feliç?
Em semblava com si m’hagués dit:
“Seré teu per sempre més” ...
M’ho semblava... i encara somnio,
mai no hauria pogut ésser així.
Oh, si em pogués morir en el somni,
bressolada en el teu pit!
Assaborir una mort tan feliç
amb les llàgrimes d’un etern delit!