Manuel Capdevila i Font
musicògraf
SIgnaturaMC 500
  • Obra: 06. Süßer Freund, du blickest
  • Compositor: Robert Schumann
  • Poeta: Adalbert von Chamisso
  • Cicle: Frauenliebe und –leben
  • Poema original
     
    06. Süßer Freund, du blickest
     
    Süßer Freund, du blickest
           mich verwundert an,
    Kannst es nicht begreifen,
           Wie ich weinen kann;
    Laß der feuchten Perlen
           ungewohnte Zier 
    Freudenhell erzittern
           In den Wimpern mir.
     
    Wie so bang mein Busen,
           Wie so wonnevoll!
    Wüßt ich nur mit Worten,
           Wie ich’s sagen soll;
    Komm und birg dein Antlitz
           Hier an meiner Brust,
    Will ins Ohr dir flüstern
           alle meine Lust.
     
    Hab ob manchen Zeichen
           Mutter schon gefragt,
    Hat die gute Mutter
           alles mir gesagt,
    Hat mich unterwiesen,
           Wie, nach allem Schein,
    Bald für eine Wiege
           Muß gesorget sein.
     
    Weißt du nun die Tränen,
           Die ich weinen kann,
    Sollst du nicht sie sehen,
           Du geliebter Mann;
    Bleib an meinem Herzen,
           Fühle dessen Schlag,
    Daß ich fest und fester
           Nur dich drücken mag.
     
    Hier an meinem Bette
           Hat die Wiege Raum,
    Wo sie still verberge
           meinen holden Traum; 
    Kommen wird der Morgen,
           Wo der Traum erwacht,
    Und daraus dein Bildnis
           Mir entgegen lacht.
  • Poema en català
     
    06. Dolç amic, em mirares
     
    Dolç amic, em mirares
           meravellat,
    no pots comprendre
           que pugui plorar;
    deixa que l’inesperat ornament
           de les humides perles
    tremoli alegre i brillant
           en les meves pestanyes.
     
    Què inquiet el meu pit,
           quanta felicitat!
    No sabria com expressar-la
           només amb paraules!
    Vine, i amaga la teva faç
           en el meu pit,
    et murmuraré a l’orella
           tota la meva benaurança.
     
    Ja he preguntat a la mare
           sobre alguns símptomes,
    i la bona mare
           m’ho ha aclarit tot,
    i m’ha explicat
           que, segons sembla,
    necessitaré molt aviat
           comprar un bressol.
     
    Ja coneixes les llàgrimes
           que puc vessar,
    no les has de veure,
           home estimat;
    queda’t prop del meu cor,
           sent els seus batecs!
    Que et pugui abraçar
           cada vegada amb més força.
     
    Aquí a prop del meu llit
           he col·locat el bressol,
    on reposen silenciosos
           els meus dolços somnis;
    quan arribi el matí
           i es despertin els somnis,
    em somriurà davant meu
           la teva imatge.
  • (Leipzig, juliol 1840)