Manuel Capdevila i Font
musicògraf
SIgnaturaMC 500
  • Obra: 14. Blick nur hierher
  • Compositor: Robert Schumann
  • Poeta: Karl Adolf Suckow
  • Poeta (VO): Georges Gordon Noël Lord Byron
  • Cicle: Manfred
  • Poema original
     
    14. Blick nur hierher
     
    Manfred:
    Blick nur hierher, und festen Blicks:
    Nun sag’ mir, was du siehst?
     
    Abt:
    Was mich erschüttern –
     
    Geist:
    Komm!
     
    Abt:
    Wer bist du, unbekanntes Wesen? Sprich!
     
    Geist:
    Der Genius des Manns hier.
    Komm! ‘s ist Zeit.
     
    Manfred:
    Gefaßt bin ich auf Alles, doch erkenn’ nicht
    An ich die vorladende Gewalt.
    Wer sandte dich?
     
    Geist:
    Bald weißt du ‘s –
    Komm nur, komm!
     
    Manfred:
    Gewalten höher Natur gebot ich
    Und stritt mit deinem Herrn.
    Hinweg mit dir!
     
    Geist:
    Mensch, deine Stunde ist gekommen! Fort!
     
    Manfred:
    Daß meine Stunde kommen,
    Wüßt’ ich, weiß ich,
    Doch gib’ die Seele solchen nicht wie du:
    Fort! Wie ich lebte, sterbe ich – allein!
     
    Geist:
    Dann ruf’ ich meine Brüder –
    Stegt herauf!
     
    Manfred:
    Ich weise euch zurück, obschon in mir
    Ich fühle meiner Seele Ebbe;
    Ich weiche nicht, so lange noch ein Hauch
    Auf euch Zorn aushaucht,
    Und doch ird’sche Kraft den Kampf erlaubt,
    Sei’s auch mit Geistern; was ihr von mir nehmt,
    Sollt ihr Glied für Glied ihr nehmen.
     
    Geist:
    Du Widerspenstiger! Ist dies der Zaubrer,
    Durchschreitzend durch die unsichtbare Welt,
    Zu sein wie unsrer Einer?
    Und nun so voll Lebenslust, ist’s möglich?
    Grade doch das Leben machte elend dich!
     
    Manfred:
    Du lügst! Wohl weiß ich,
    Daß die letzte Stunde da,
    Und feilsche nicht mit ihr um den Moment;
    Nicht kämpf’ ich gegen Tod,
    Doch gegen dich und die Dämonen um dich;
    Meine Macht erkaufte nicht Vertrag
    Mit dem Gelichter;
    Ich fuße auf der eignen Kraft –
    Und ich verweis’ –, ich stachle –
    Zürne euch aus meinem Augen.
     
    Geist:
    Doch deine Sünden gaben dich –
     
    Manfred:
    Was geh’n sie euch an? werden Sünden
    Durch die Sünden bestraft und größ’re Sünden?
    Fort zur Hölle! du has nicht über mich Gewalt,
    Das fühl’ich; du wirst mich niemals haben,
    Nie, das weiß ich; was ich gethan, gethan ist’s;
    Innen trag’ich die Qual,
    Unmehrbar durch de deinige: Der Geist,
    Unsterblich, macht sich selbst verhaftet,
    Er ist in Schmerz verschlungen oder Lust
    Aus dem Bewustsein seiner eignen Würde.
    Du hast mich nicht versucht,
    Nicht konntest du’s; nicht dein Betrüber bin ich,
    Nicht dein Raub, mein eigner Zerstörter war ich;
    Will es sein in alle Zukunft –
    Fort! geschlag’ne Feinde!–
    Der Tod legt seine Hand an mich – nicht ihr!
  • Poema en català
     
    14. Mire cap ací
     
    Manfred:
    Mira cap ací, amb la mirada fixa,
    i digues-me què és el que veus.
     
    Abat:
    El que em fa tremolar...
     
    Esperit:
    Vine!
     
    Abat:
    Qui ets, ésser desconegut? Parla!
     
    Esperit:
    El geni d’aquest mortal.
    Vine, ja és l’hora.
     
    Manfred:
    Estic preparat per a tot, però no reconec
    en tu el poder per a convocar-me.
    Qui t’envià?
     
    Esperit:
    Aviat hom sabràs...
    Ara vine, vine!
     
    Manfred:
    He manat poders més poderosos,
    i he lluitat amb el teu amo.
    Entorna-te’n!
     
    Esperit:
    Mortal, ha arribat la teva hora! Vine!
     
    Manfred:
    Que ha arribat la meva hora
    ja ho sabia, ho sé,
    però no entregaré la meva ànima a algú com
                                                                          tu;
    ves-ten! moriré com he viscut... tot sol!
     
    Geist:
    Llavors cridaré els meus germans!
    Aparegueu!
     
    Manfred:
    Us desafio a tots, encara que senti
    que la meva ànima es debiliti;
    no cediré a la vostra fúria
    mentre em quedi un alè terrenal,
    i la força terrenal em permeti la lluita
    encara que sigui amb esperits; el que em
                                                           prengueu,
    ho haureu de fer membre per membre.
     
    Esperit:
    Mortal obstinat! És aquest el mag
    que recorregué el món invisible
    per a ésser com nosaltres?
    I ara tant ple del desig de viure; és possible?
    Precisament aquesta vida que et feu tan
                                                           desgraciat!
     
    Manfred:
    Menteixes! Sé molt bé
    que és l’última hora,
    i no vull regatejar-vos ni un moment;
    no lluito contra la mort,
    sinó contra tu i els teus dimonis;
    el meu poder no necessità cap pacte
    amb la gentussa;
    em baso en la meva pròpia força...
    i us desafio..., us nego...
    us escarneixo davant els meus ulls!
    Esperit!
    Però els teus pecats et lliuraren...
     
    Manfred:
    Què tenen a veure amb vosaltres? S’han
    de castigar els pecats amb altres pecats més
                                                                  grans?
    Torna a l’infern! No tens cap poder sobre mi,
    això ho sento; i mai no em posseiràs,
    mai, això ho sé; el que he fet, fet està;
    porto dintre meu un turment
    que no pots augmentar amb els teus; l’ànima,
    immortal, s’empresona ella mateixa,
    és absorbida pel sofriment o per la joia
    del coneixement de la seva essència pròpia.
    Tu no em temptares,
    ni podies fer-ho; jo no sóc la teva víctima,
    ni la teva presa, jo vaig ésser el meu propi
                                                                 destructor;
    i ho seré per sempre més...
    Aneu-vos-en, enemics derrotats!...
    La mà de la mort és damunt meu... no la vostra!
  • (Poema dramàtic, per a solistes, cor i orquestra, Op. 115, Dresden, 1848-49)
    (Schumann només musicà 15 fragments del text alemany)