Manuel Capdevila i Font
musicògraf
SIgnaturaMC 500
  • Obra: 03. Den Runenstein in de Sommernacht
  • Compositor: Robert Schumann
  • Poeta: Emmanuel Geibel
  • Cicle: Vom Pagen und Königstochter
  • Poema original
     
    03. Den Runenstein in de Sommernacht
     
    Chor:
    Den Runenstein in de Sommernacht
    Umspielen die Wasserfrauen;
    Das Wasser klingt, es singt die Luft,
    Der Mond steht hoch im Blauen.
     
    Das plätschert und lacht, das wogt und taucht
    Wie Lilien auf und nieder,
    Es schwimmt auf der Flut das gold’ne Haar,
    Es schimmern dei weißen Glieder.
     
    Baß:
    Mit schilfigem Bart der Meermann bläst
    Die gewund’ne Muschelposaune,
    Die Nixen schlingen den Reigen dazu,
    Sie sind in der besten Laune.
     
    Da schreit die Jüngste und kichert drauf:
     
    Nixe:
    “Ei seht, was ich fand in der Welle!
    Ein bllinkendes, winkendes Totengebein,
    Wie Silber glänzt so helle.
     
    Ich stieß mit dem Fuß aus Korallenriff
    Beim lustigen Untertauchen;
    Da lag’s in den Ästen, ich zog’shevor,
    Nun sagt, wie können wir’s brauchen?”
     
    Königin:
    Was tun damit? Hei, feiner Fund!
    Wer weiß von solchen Sachen!
    Das beinerne Ding ist hübsch und fein,
    Eine Harfe woll’n wir d’raus machen.
     
    Komm, Schilfbart, alter Musikant,
    Du weißt von solchen Dingen;
    Ich schenk’ einen Schwertfisch dir zum Roß,
    Kannst du’s zu stande bringen!
     
    Meermann:
    Dem Meermann her gebt das Gebein,
    Er fügt’s mit schlauem Geklügel,
    Er macht aus den Fingern die Wirbel gut,
    Aus dem Brustbein macht er den Bügel!
     
    Chor:
    Dank, Meermann! Dank Meermann!
     
    Meermann und Chor:
    Leih’, Königin, mir vom gold’nen Haar,
    Das spann’ ich darüber als Saiten.
    Ei wie so wundersam durch die Nacht
    Die Töne schwellen und gleiten!
     
    Nun töne die Harfe wohl auf und ab,
    Ihr Wellen, lasset das Rauschen;
    Du Wind, halt’ leise den Odem an
    Und schlummre ein im Lauschen!
     
    Ihr Möwen, fliegt zu Strand,
    Goldfischlein, steiget vom Grunde!
    Es horcht die Luft, es horcht das Meer
    Bezaubert in der Runde!
     
    Der Meermann harft und sing darein,
    Er fühlt nicht Müt und Sorgen;
    Die Nixen schlingen den Reigen dazu
    Bis an des roten Morgen.
  • Poema en català
     
    03. En la nit d’estiu juguen les ondines
     
    Cor:
    En la nit d’estiu juguen les ondines
    al voltant de la pedra de les runes;
    se sent l’aigua, l’aire canta,
    la lluna lluu en l’atzur llunyà.
     
    Juguen i riuen, neden i es capbussen
    amunt i avall, com nenúfers,
    les daurades cabelleres suren en el corrent,
    i lluu la seva pell blanca.
     
    Baix:
    Amb la barba coberta de canyes el geni del mar
    bufa en el retort cargol de mar;
    les ondines, de molt bon humor,
    trenen rotllanes al seu volant.
     
    La més jove crida rient:
     
    Ondina:
    “Ep, mireu el que he trobat en les ones!
    Un brillant i movent ossam,
    que lluu com la plata!
     
    Tocava amb els peus els esculls de coral
    mentre em capbussava alegrement,
    i allà era entre les branques,;
    digueu, de què ens pot servir?”
     
    Reina:
    Què en farem? Ah, és una bella troballa!
    Qui sap d’aquestes coses!
    Bella i gentil és aquests cosa ossosa,
    amb ella podríem fer-ne una arpa.
     
    Vine, geni del mar, vell músic,
    tu hi entens d’aquestes coses;
    et regalaré un peix espasa per corser
    si ens ho pots solucionar!
     
    Geni del mar:
    Doneu-me aquest ossam,
    el dominaré amb manyós encert,
    dels dits en faré bones clavilles,
    i de l’estèrnum, el marc!
     
    Cor:
    Gràcies, gràcies, geni del mar!
     
    Geni del mar i cor:
    Dóna’m, reina, uns quants cabells daurats,
    i els lligaré a sobre com a cordes.
    Ai, meravelloses a través de la nit
    sonen i s’esquitllen les tonades!
     
    Ara sona, bella arpa, per tot arreu,
    ones, deixeu de murmurar!
    Vents, detureu el vostre alè
    i dormiu en silenci!
     
    Gavines, voleu fins a la platja,
    dorades, sortiu de la profunditat!
    Els aires escolten, i escolta la mar,
    tot l’entorn escolta meravellat!
     
    El geni del mar toca l’arpa i canta,
    no sent coratge ni preocupacions;
    Les ondines nuen les seves rotllanes
    fins al matí rogent.
  • (Quatre balades per a veus solistes, cor a sis veus i orquestra, Op. 140,
    Düsseldorf/Bad Godesberg, Scheveningen, 1852)