Poema original
24. Ich esse nun mein Brot nicht trocken mehr
Ich esse nun mein Brot nicht trocken mehr,
Ein Dorn ist mir im Fuße stecken blieben.
Umsonst nach rechts und links blick ich umher,
Und keinen find ich, der mich möchte lieben.
Wenn’s doch auch nur ein altes Männlein wäre,
Das mir erzeigt’ ein wenig Lieb und Ehre.
Ich meine nämlich so ein wohlgestalter,
Ehrbarer Greis,etwa von meinem Alter.
Ich meine, um mich ganz zu offenbaren,
Ein altes Männlein so von vierzehn Jahren.
Poema en català
24. Ara ja no menjo més el meu pa sec
Ara ja no menjo més el meu pa sec,
una espina se m’ha quedat clavada al peu.
Miro inútilment cap a la dreta i l’esquerra,
no trobo ningú que em vulgui estimar.
Encara que només fos un bell homenet,
que em demostrés una mica d’amor i de
tendresa...
Vull dir exactament un ancià respectable,
molt ben format, d’una edat com la meva.
Vull dir, per a ésser del tot sincera,
un vell homenet d’uns catorze anys.