Manuel Capdevila i Font
musicògraf
SIgnaturaMC 500
  • Obra: 13. Mögen alle bösen Zungen
  • Compositor: Hugo Wolf
  • Poeta: Emmanuel Geibel
  • Poeta (VO): Anònim
  • Cicle: II. Weltliche Lieder
  • Poema original
     
    13. Mögen alle bösen Zungen
     
    Mögen alle bösen Zungen
    Immer sprechen, was beliebt;
    Wer mich liebt, den lieb ich wieder,
    Und ich lieb und bin geliebt.
     
    Schlimme, schlimme Reden flüstern
    Eure Zungen schonungslos;
    Doch ich weiß es, sie sind lüstern
    Nach unschuldgem B lute bloß.
    Nimmer soll es mich bekümmern,
    Schwatz, so viel es euch beliebt;
    Wer mich liebt, den lieb ich wieder,
    Und ich lieb und bin geliebt.
     
    Zum Verleumdung sich verstehet
    Nur, wem Lieb und Gunst gebracht,
    Weil’s ihm selber elend gehet,
    Und ihn niemand minnt und mag.
    Darum denk ich, daß die Liebe,
    Drum sie schmähn, mir Ehre gibt;
    Wer mich liebt, den lieb ich wieder,
    Und ich lieb und bin geliebt.
     
    Wenn ioch wär aus Stein und Eisen,
    Möchtet ihr darauf bestehn,
    Daß ich sollte von mir weisen
    Liebesgruß und Liebesflehn.
    Doch mein Herzlein ist nun leider
    Weich, wie’s Gott uns Mädchen gibt;
    Wer mich liebt, den lieb ich wieder,
    Und ich lieb und bin geliebt.
  • Poema en català
     
    13. Ja poden tots els bocamolls
     
    Ja poden tots els bocamolls
    dir sempre el que vulguin,
    que estimo a qui m’estima,
    i estimo, i sóc estimada.
     
    Males, males noves murmuren
    les vostres llengües cruels,
    però jo sé que es mantenen
    de sang innocent.
    Mai no m’heu de preocupar,
    xerreu el que voleu,
    que estimo a qui m’estima,
    i estimo, i sóc estimada.
     
    Només sap difamar
    el que és desventurat,
    perquè tot li va malament,
    i ningú l’estima i el vol.
    Per això penso que l’amor
    que ell menysprea, a mi m’honora;
    que estimo a qui m’estima,
    i estimo, i sóc estimada.
     
    Si jo fos de pedra o acer,
    tindríeu llavors raó
    en que no m’esqueia
    de sentir passions d’amor.
    Però el meu cor és tan tendre,
    com el que Déu dóna a totes les dones;
    que estimo a qui m’estima,
    i estimo, i sóc estimada.
  • Poema en versió original
     
    Dirá cuanto dijere
    la gente deslenguada,
    que quiero a quien me quiere,
    y amo, y soy amada.
     
    Malas nuevas suenen
    de estos maldicientes,
    que siempre se mantienen
    de sangre de inocentes:
    Que digan las gentes,
    no se me dé nada,
    que quiero a quien me quiere,
    y amo, y soy amada.
     
    Son disfamadores
    los desventurados,
    por irles mal de amores
    y ser desechados:
    Todos mis pecados
    son de puro honrada;
    que quiero a quien me quiere
    y amo, y soy amada.
     
    Si de piedra fuese
    sería razón
    que no me conviniese
    a sentir pasión.
    Mas es mi corazón
    de carne, y delicada;
    que quiero a quien me quiere,
    y amo, y soy amada.
  • (Lied, Perchtolsdorf, abril 1890)