Poema original
20. Ach, im Maien wars, im Maien
Ach, im Maien wars, im Maien,
Wo die warme Lüfte wehen,
Wo verliebte Leute pflegen
Ihren Liebchen nachzugehe.
Ich allein, ich armer Trauriger,
Lieg in Kerker so verschmachtet,
Und ich seh n icht, wann es taget,
Und ich weiß nicht, wann es nachtet.
Nur an einem Vöglein merkt ich’s,
Daß da drauß im Maien sang;
Das hat mir ein Schütz getötet–
Geb ihm Gott den schlimmsten Dank!
Poema en català
20. Ah, era al maig, al maig
Ah, era al maig, al maig,
quan alenen els vents càlids,
quan els enamorats es preocupen
d’anar cap als seus estimats
Només jo, pobre desgraciat,
em consumeixo en la masmorra,
i no veig quan clareja
i no sé quan és fosc.
Només he sentit un ocellet,
que a fora cantava el maig,
fins que l’han mort d’un tret...
Que Déu el maleeixi!